Nou daar ging ik, op zoek naar nieuwe recepten. Kookwinkel in, kookwinkel uit. Ineens had ik een ijskast vol spullen en een la met kruiden waar ik nog steeds niet de naam van kan uitspreken.
Wat als de muren op je afkomen, en de fles de enige oplossing lijkt?
Wat doe je als alcohol je leven overneemt, en je vaker dan je lief is naar de fles grijpt om sociale situaties het hoofd te bieden? Het overkomt voormalig Salesmanager Saskia van der Zee (43), totdat ze in 2017 besluit om voortaan nuchter door het leven te gaan. Ze bezoekt een afkickkliniek, stopt met drinken en verruilt haar salesbaan om coach te worden bij haar eigen bedrijf: Happy Sober. Voor JAN blogt ze over haar ervaringen.
De kracht van ergens in vluchten
Ik ben altijd jaloers geweest op mensen die zich ergens in kunnen verliezen. Die een marathon he-le-maal uitlopen, zich onderdompelen in hun werk of hun bevlogenheid stoppen in koken, strips lezen, technisch legoën of kombucha fermenteren. Zelf ken ik ook de kracht van ergens in vluchten. Het is heerlijk om even uit te staan, geen prikkels te ervaren en in je eigen bubbel te zitten.
Een leven met hindernissen
Al vanaf jongs af aan heb ik verschillende hindernissen gekend in mijn leven. Op school ging het niet altijd even goed, gedoe met vriendjes, de puberteit… Toen al leerde ik het prettige effect van drank kennen. Ik vond mezelf net iets leuker, aantrekkelijker en ik voelde me alsof ik de hele wereld aankon als ik iets op had. Tijdens feestjes durfde ik op jongens af te stappen en was ik wat brutaler dan anders. Ik had geen beperkingen. Niemand kon mij iets maken. Ik besloot: laat mijn vrienden maar sporten, koken en met de technisch lego spelen. Ik heb de drank. We werden de beste maatjes, de fles en ik.
Even niet voelen
Jarenlang was drinken voor mij de manier om met tegenslagen om te gaan, maar de fles kwam ook tevoorschijn op euforische momenten. Ik kon eigenlijk altijd wel een reden bedenken waarom ik even niet hoefde te ‘voelen’. Nu, jaren later en vele therapiesessies verder, realiseer ik me dat dat een gevaarlijke vlucht was. Die vlucht had mij namelijk niets opgeleverd. Behalve spanningen thuis, op het werk, halve vriendschappen en de katers die ik aan de drank overhield.
Op zoek naar een nieuwe hobby
Ik kwam terug uit de ontwenningskliniek in Afrika. Nu ik de drank had afgezworen, moest ik er natuurlijk iets tegenover zetten. Iets waar ik weer in kon vluchten, maar dan op een gezonde manier. Ik maakte een lijstje met voor mij mogelijke hobby’s: koken, yoga, bergwandelen, iets met de natuur… Nou daar ging ik, op zoek naar nieuwe recepten. Kookwinkel in, kookwinkel uit. Ineens had ik een ijskast vol spullen en een la met kruiden waar ik nog steeds niet de naam van kan uitspreken. Al snel smeekten ze thuis of ik als-je-blieft wilde stoppen met mijn nieuwe hobby: ‘Gadver mam, wat is dit nou weer!’ Ook yoga werd niet mijn ding. Ik ben te ongeduldig, het is te ‘zen’ voor mij. Wandelen in de natuur met de hond? Heerlijk om even mijn hoofd leeg te maken, maar ook dat gaat niet mijn favoriete bezigheid worden.
Eindelijk geland
Nu ik drie jaar nuchter ben en niet in staat ben geweest om een nieuwe vlucht te vinden, stemt het me enorm gerust dat ik er gewoon ben en dat ik eigenlijk best een leuk leven heb. Ik heb een fantastische man, hele lieve kinderen en een mooi sociaal leven. Ik merk dat ik na mijn vlucht ‘aan het landen’ ben. Ik zie nu in dat ik het onvermogen had om het leven aan te gaan zoals het leven komt. Het leven is immers niet altijd even makkelijk. Geluk zit ’m in heel kleine dingen. Dat weet ik wel, maar dat voelt niet altijd zo. Het gaat niet vanzelf. Dat blijft voor mij elke dag hard werken. Ik kan er nu rust in vinden dat het soms goed met me gaat en soms wat minder, maar ik hoef mezelf niet meer uit te zetten. En dat levert mij heel mooie inzichten op.
