In deze wekelijkse rubriek van RTL Nieuws vertellen mensen over iets dat zij ‘nooit meer’ willen meemaken, nooit meer willen doen of juist nooit meer willen laten. Deze week: dat ze alcoholverslaafd was, werd door Saskia van der Zee (44) lange tijd ontkend. Haar drankprobleem wilde ze niet onder ogen zien, tot ze geen andere keuze had en afkickte. “In huis verstopte ik de flessen drank.”
“Eind 2016 viel voor mij het doek. Na een avond flink drinken in de stad, werd ik bebloed in het Vondelpark gevonden door een voorbijganger. Ik had een harde val met mijn fiets gemaakt, mijn gezicht lag helemaal open en mijn jurk zat onder het bloed. Ik was zo lam dat ik er weinig meer van weet. Vaag herinner ik me dat mijn man werd gebeld en dat hij me kwam ophalen. Woest was hij, want dit was het zoveelste dronken incident.
De volgende dag hielden mijn vriendinnen een soort interventie. Een van hen was in tranen en vroeg me hulp te zoeken, maar zij drong niet tot me door. Een paar dagen later kwam er een andere vriendin langs. ‘Je maakt alles kapot, je gaat nú naar de huisarts’, zei ze kordaat. En ze ging mee naar de huisarts, om me duidelijk te maken dat ik er niet alleen voor stond. Ik zat er bozig bij in de spreekkamer, waar bemoeide iedereen zich toch mee? Het viel allemaal wel mee, riep ik. Maar mijn vriendin maakte de huisarts goed duidelijk dat het helemaal niet meeviel. Er moest ingegrepen worden, en wel meteen.”
“Het drinken begon onschuldig. Als vijftienjarige dronk ik met vriendinnen op hockeyfeestjes en in de stad op vrijdag als we gezellig gingen stappen. Als minderjarige in de kroeg biertjes bestellen kon toen nog gewoon. Ik dronk niet bijzonder veel meer dan mijn vriendinnen. Later, in het begin van mijn studententijd, merkte ik wel dat waar anderen op een gegeven moment genoeg hadden gehad, ik doorging met drinken. En het viel me op dat ik sneller dan anderen dronk, mijn glas was steevast eerder leeg. Ik had vreselijke katers de dag erna.
Als student ging ik op kamers in Amsterdam. Ik was veel met uitgaan bezig, een keertje overslaan was voor mij geen optie. Ik wilde niets missen en overal bij zijn. Dat drank daarbij ook heel belangrijk was voor mij, had ik niet door. Iedere student dronk toch veel? Het hoorde er gewoon bij, vond ik.”
‘Mijn schoonmoeder zei dat het niet oké is om op je eigen bruiloft dronken te worden.’
“In de jaren erop vond ik een baan bij een groot uitzendbureau en kreeg ik een relatie. Ik werd ten huwelijk gevraagd en we besloten onze bruiloft groots te vieren met een tweedaags feest. Een paar dagen voor de bruiloft zei mijn schoonmoeder tegen mij dat het ‘niet oké is om op je eigen bruiloft dronken te worden’. Blijkbaar had ik al een bepaald imago en was het merkbaar voor mijn omgeving dat ik veel dronk.”
Volop smoesjes
“Mijn man en ik hebben drie kinderen gekregen. Tijdens mijn zwangerschappen dronk ik niet. Ik vond het toen niet moeilijk om de alcohol te laten staan. Ik wilde mijn ongeboren kinderen geen schade toebrengen, ook wist ik dat het deurtje openstond om na de bevallingen weer te gaan drinken. Wat ik dus ook deed. Regelmatig waren er escalaties. Door het drinken vergat ik de tijd, kwam ik thuis niet opdagen, kreeg ik felle discussies met mensen en er waren tal van valpartijen. Maar ik kwam ermee weg. Ik had volop smoesjes: ik was moe, had slecht gegeten, de drank was verkeerd gevallen, mijn fiets was tussen de tramrails gekomen en daarom had ik een smak gemaakt. Alles wist ik recht te breien. Voor de buitenwereld zág het er ook oké uit: ik had een baan en een leuk gezin. Niets aan het handje.”
“Acht jaar geleden werd het drinken problematischer. Ik kwam met een burn-out thuis te zitten. Ik was somber en doordat de structuur van mijn werk weg was, vielen er grenzen weg. Ik begon in mijn eentje te drinken, stiekem en ook overdag. In huis verstopte ik flessen drank. Als ik er nu op terugkijk, besef ik hoe vermoeiend het is om alcoholist te zijn. Continu was ik met drank bezig: had ik wel genoeg in huis, wanneer moest ik het weer gaan kopen?
Ik weet nog dat mijn vaste slijter zei: ‘Sas, kom je nou alweer een nieuwe doos wijn halen?’ Doos inderdaad, ik kocht het niet eens meer per fles. Ik mompelde snel iets over een gepland feestje en maakte me uit de voeten. ‘Shit, het valt op’, dacht ik. Vanaf dat moment maakte ik een route langs andere slijterijen. Heel bedachtzaam stippelde ik uit waar ik drank kon halen, hoelang ik ermee kon doen en waar ik het zou verstoppen.”
Weinig aandacht voor de kinderen
“Natuurlijk had mijn drankgebruik geen goede invloed op mijn leven. Mijn relatie stond onder druk. Mijn man maakte opmerkingen over dat ik zo vaak weg was – geen borrel of feestje sloeg ik over, vaak hadden ze thuis geen idee waar ik uithing – en dat ik zoveel dronk. Ik gaf mijn kinderen veel te weinig aandacht, omdat ik vooral met mezelf en de drank bezig was. Met name mijn oudste dochter heeft veel aandacht gemist. Ik wás er wel, maar eigenlijk ook niet. Mijn gedachten waren ergens anders. Op mijn werk meldde ik me vaak ziek als de kater te hevig was. Het was niet meer vol te houden. Niet lang daarna was er die dronken valpartij in het Vondelpark. Alles kwam toen in een stroomversnelling.”
“Twee dagen na het gesprek met de huisarts werd ik opgenomen in een ontwenningskliniek. Het afkicken was heftig. Ik had nachtmerries, stond te schreeuwen in de gang en schopte scenes om niets. Met behulp van medicatie lukte het om te ontgiften. Daarna vertrok ik voor twee maanden naar Zuid-Afrika voor verdere behandeling. Nog steeds vond ik het eigenlijk allemaal maar onzin. Die andere mensen in de kliniek, dát waren verslaafden. Ik had gewoon een alcoholprobleem, ik moest alleen maar leren om na drie wijntjes te kappen.”
Zeven kantjes vol ellende
“Ik was heel nasty en misplaatst arrogant. Tot er tijdens de groepstherapie de schadebrief werd voorgelezen die mijn man had geschreven. Zeven kantjes had hij volgeschreven, over wat er door de jaren heel allemaal gebeurd was als ik weer eens dronken was en wat dat met hem en de kinderen had gedaan. Nadat de brief was voorgelezen, riep ik nog dat het allemaal wel meeviel en dat ieder verhaal twee kanten heeft.
Mijn counselor vroeg me toen: ‘Wil je straks weer terug de ellende in, of wil je een goede moeder voor je kinderen worden?’ Die kwam binnen. Vanaf dat moment stelde ik me open voor hulp. Er waren groepsgesprekken, individuele therapiesessies, creatieve therapie en muziek- en schrijftherapie. Ik leerde te reflecteren en trauma’s uit het verleden – die ik graag privé hou – te verwerken.”
“Terug in Nederland was het lastig mijn draai te vinden. Want alles was hier bij het oude gebleven: de kroegen waren open, de uitnodigingen voor verjaardagen en etentjes bleven komen. Ik wist niet hoe ik kon toepassen wat ik in Zuid-Afrika allemaal had geleerd. Ik kreeg wel hulp van een psycholoog, verder heb ik veel op wilskracht gedaan. Op de oude voet verder gaan wilde ik absoluut niet meer. Mijn baan bij het uitzendbureau zegde ik op. Daarna klopte ik aan bij een coach, want wat moest ik nu met mijn leven? Zij vroeg mij waarom ik niet iets ging doen met mijn ervaringen met verslaving, om anderen te helpen. Zo kwam ik terecht bij een stichting die voorlichting geeft op scholen over alcoholverslaving en -gewoonten.”
Doodeng
“Daarnaast begon ik aan de opleiding verslavingskunde. In 2019 begon ik mijn eigen praktijk Happy Sober waar ik als herstelcoach mensen help om van hun verslaving af te komen. Ik vond het aanvankelijk doodeng. Wie ging er nou iets van mij aannemen? Mijn onzekerheid stond me in de weg. Inmiddels gaat het hartstikke goed met mijn bedrijf. Met mijn ervaringsdeskundigheid sta ik echt naast iemand, zonder oordeel. Ik heb een heel directe manier van coachen. Ik hou mijn cliënten een spiegel voor. Eerst is dat pittig maar op de lange termijn is die aanpak juist prettig.
Ik vind het heel moedig als mensen om hulp durven te vragen, want ik weet hoe confronterend dat is. Daar heb ik zo veel respect voor. En als ik ze dan voor mijn ogen beter zie worden, is dat fantastisch. Ik ben dankbaar dat ik daar onderdeel van mag zijn.”
“In vergelijking met vier jaar geleden ben ik nu een ander mens. Ik ben rustiger, veel minder impulsief. En ik luister nu goed, terwijl ik vroeger vooral zelf in beschonken toestand het hoogste woord had. En ik ben er met mijn aandacht bij. Ik neem nu echt de tijd voor mijn man en kinderen, in plaats van alles vlug af te raffelen zodat ik weer aan de boemel kan.”
Vieren met spa rood
“Ik blijf het uniek vinden dat ik als alcoholist geen alcohol meer drink. Nooit meer zelfs. Dat blijft gek en lastig. Want inmiddels weet ik dat ik het niet moet proberen om het ‘maar bij één glaasje te houden’. Zo werkt dat niet bij een alcoholverslaving. De kans is te groot dat het dan weer mis gaat. Maar het begrip ‘nooit meer’ probeer ik klein en behapbaar te houden. Ik bekijk het per dag: vandaag ben ik nuchter en morgen ook.
Binnenkort wordt mijn dochter zestien. Een mijlpaal, dat ik vier met een spa rood. Met een besje of schijfje komkommer erin, ik maak er wel wat gezelligs van. Zelfmedelijden heb ik zeker niet. In tegendeel, ik ben trots op mezelf omdat ik het al vier jaar volhoud om niks te drinken. Want dat rotgevoel van vroeger – het liegen, bedriegen en diep van binnen zo ongelukkig en bang zijn – daar wil ik nooit meer naar terug.”
