Mijn ski carrière begon al op jonge leeftijd, zo vier jaar oud. Jaarlijks gingen wij met het gezin naar Kirchberg waar mijn opa, oma en tante ook waren. Alles draaide in die tijd om de knusheid, samenzijn en het plezier maken in de sneeuw. Als ik de fotos uit die tijd bekijk, zie ik dat ik tevreden in de skiklas zat, deed wat er van me verwacht werd. Ik werd einde middag uit de klas gehaald door een van de familieleden; we sleeden en speelden in de sneeuw waarna we ‘s avonds spelletjes aan het doen waren. Later vonden mijn ouders het leuk om ook naar andere skigebieden te gaan zodat we de meest populaire ski oorden in Frankrijk, Italië en Oostenrijk leerden kennen. We hoefden niet meer in de klas en maakten ski tochten met elkaar. In mijn puberteit gingen de meeste van mijn vrienden naar allerlei sneeuwkampen, maar wij ‘moesten’ met mijn ouders mee. Destijds vond ik dat niet altijd even leuk maar goed ik ging nog steeds braaf mee. Ik merkte ook op dat ik het apres skiën ook steeds meer ging waarderen. Helemaal in mijn studententijd dat ik met vrienden ging skiën en we vaker in Le Monde zaten in Val tho dan dat we te vinden waren op de piste. Mijn drank gebruik was toen al best excessief, maar goed in die fase viel dat niet zo op. Dat ik na een avondje hard drinken mijn skies kwijt was en niet meer wist waar ik had geslapen, dat kon de beste overkomen. Een jaar later waren we met vrienden wederom in Val Tho en hadden besloten daar oud en nieuw te vieren. Meteen de eerste dag voordat het oudjaar was, brak ik mijn duim. Mijn schoen zat niet goed in de ski vast en dat merkte ik te laat, waardoor ik heel onhandig viel. Nadat ik geopereerd was, kon ik ‘helaas’ alleen nog maar in de bar zitten om de pijn weg te drinken, skiën zat er niet meer in.
Het skiën bleef een jaarlijks, soms twee jaarlijks terugkerend moment waarbij het mij opviel dat ik steeds eerder begon te drinken. Na de eerste paar afdalingen een kleine schnaps bij de koffie was de normaalste zaak van de wereld en natuurlijk trekken we bij de lunch een klein flesje wit open. De ski momenten werden wat korter en de momenten van drinken werden langer. Dat ging natuurlijk niet zonder gevolgen. De katers werden zwaarder en de ongemakken niet minder. De buitenlucht doet natuurlijk wel goed de dag nadat je hebt gedronken, maar de zucht naar alcohol gedurende de dag nam fors toe. Totdat ik na een lunch wat overmoedig was geworden en te hard van een afdaling ging en in ziekenhuis belandde met een hersenschudding. Nee dat kwam zeker niet door de drank, het was slecht zicht en ik bleef met mijn ski achter een heuvel hangen….
Inmiddels heb ik al weer vier nuchtere ski vakanties doorgebracht. Ik weet nog dat ik een jaar nadat ik uit de kliniek voor het eerst weer de bergen in ging, ik vond dat mega lastig. We gingen naar dezelfde plek als waar ik daarvoor ook had gedronken. Dat leek mij erg ingewikkeld, maar uiteindelijk maakt dat niets uit, want mijn alcohol verslaving neem ik overal mee naar toe. Dat dat nou net een plek is waar een aantal gebeurtenissen zijn gebeurd die het daglicht niet kunnen verdragen, hoeft niet uit te maken. Het gaat om de hele entourage eromheen. De momenten van drinken, proberen te laten merken dat ik niet teveel had gedronken, het herstel erna etc. Intens vermoeiend allemaal. Ik merkte tijdens de tweede nuchtere ski vakantie dat ik me lekkerder voelde, het skiën ging beter en ik kon genieten van de gezelligheid eromheen. Ik stond weer te dansen op de tafels tijdens de apres ski maar nu met een glas cola. En waar ik voorheen dan nog even door trok, is de apres ski voor mij iets eerder afgelopen. Ik merk dat ik nu steeds meer geniet van de skivakantie waar het voor bedoeld is, lekker ontspannen, genieten van de berglucht en het belangrijkste; quality time met mijn gezin. Eigenlijk precies zoals mijn ski carrière ooit op vier jarige leeftijd begon…
