Mam ga je nou tegen mij zeggen dat ik geen alcohol mag drinken? Vroeg laatst een van mijn kinderen. Ik mag dan wel ruim 5 jaar nuchter zijn en veel veranderingen in mijn leven hebben aangebracht, dit blijft een moeizaam onderwerp tussen ouders en pubers. Bij veel radio commercials en andere media kanalen wordt steeds herhaald dat NIX 18 niet voor niets is. Omdat de hersenen van jongeren nog volop in ontwikkeling zijn. Als ik ga vertellen dat het beter voor ze is om maar niet te drinken en ook niet een klein beetje, vinden ze dat hypocriet uit mijn mond. En dat snap ik ergens natuurlijk wel, maar dat maakt dat het voor mij soms zoekende is hoe ik dit aan hen wil meegeven of op zijn minst bespreekbaar wil maken. Mijn onzekerheid staat mij op zo moment ook in de weg, ik vermoed dat zij dat aan mij merken. Ik ben namelijk bang dat mijn geloofwaardigheid wat in twijfel wordt genomen en dat ze het van mij niet aannemen. Tegelijkertijd wil ik weg blijven van het gevoel dat ik een soort ‘moeder Theresa’ ben en dat ik even ga uitleggen wat de negatieve gevolgen van alcohol nou zijn. Gemakshalve ga ik ervan uit dat elke ouder het gesprek aangaat met hun kinderen over het gebruik van alcohol en drugs, ik denk dat ik niet de enige ben die dit onderwerp aansnijdt. Het is nu immers overal volop aanwezig, daarnaast worden met gemak de ‘fake ID’s’ door gewisseld. Hierdoor kunnen de jongeren makkelijker aan alcohol komen. Zien drinken doet drinken. Het is bewezen dat wanneer kinderen op jonge leeftijd zijn of haar ouders hebben zien drinken, dat zij op jongere leeftijd hiermee gaan experimenteren met alcohol. Ik heb als ouder ervaren dat deze cirkel doorbroken kan worden door dit onderwerp op tafel te leggen. De verantwoordelijkheid ligt vaak bij de ouders om dit bespreekbaar te maken met je kind. Als je deze taak niet oppakt, en je kind mogelijk in de problemen kan komen door problematisch alcohol of drugsgebruik, ligt dat niet direct meteen aan het kind. Want laten we eerlijk zijn, de appel valt doorgaans niet ver van de boom. Wij als ouders hebben meer impact hierin dan we vaak denken.
Uit onderzoek blijkt dat de gevoeligheid van het ontwikkelen van een verslaving voor een gedeelte erfelijk bepaald is. Dat zou kunnen betekenen dat een van mijn kinderen deze kwetsbaarheid ook heeft. Naast erfelijkheid spelen persoonlijke- en omgevingsfactoren ook een rol. Daar wil ik ze uiteraard niet mee belasten maar dat zorgt ervoor dat ik het wel in de gaten probeer te houden. Als we uiteten gaan en mijn dochter wil een glas wijn drinken, vind ik dat prima. Zelf vindt ze dat ze toch wel ongemakkelijk, want dan voelt ze mijn ogen. Ze drinkt uiteraard wel, maar zij is erg bewust van haar relatie met alcohol. Zo voelt ze waar haar grens ligt en kan zij nee zeggen als het genoeg is. De nadelige ervaringen van alcohol kent ze als geen ander en daardoor zou het kunnen dat haar verhouding met alcohol anders is dan haar vriendinnen. Als ze op een feestje staat, kan ze dat gelukkig wel loslaten en ook genieten. Dat is wel belangrijk. De voordelen zijn ook dat als ze een enorme kater heeft mij als eerste belt voor tips hoe ze daar snel van af kan komen. Haar eerlijkheid stel ik natuurlijk wel op prijs. De voorbeeldrol die ik vroeger volledig heb laten liggen, heb ik nu al een paar jaar laten zien. Ik ben blij dat ik juist in deze puber leeftijdsfase mijn verantwoordelijkheden heb kunnen oppakken.
