Er is een tijd van komen en een tijd van gaan…. Na twee jaar voor Jan te hebben mogen schrijven en ruim 30 blogs verder, begin ik nu met het schrijven van mijn laatste blog. Een moment van terug kijken en vooruit kijken, en vooral te zijn in het nu. Waar sta ik nu en ben ik dan nu eindelijk ‘genezen’ van mijn alcoholverslaving? Of snak ik soms nog daar dat drankje? Vragen die mij vaak gesteld worden. Eigenlijk ben ik nooit genezen van een alcoholverslaving en blijft die gevoeligheid altijd wel in mij. Als ik eenmaal weer begin met drinken, zit ik waarschijnlijk snel weer op het niveau waar ik gestopt ben bijna zes jaar geleden. Daarbij denk ik dat het gedrag dat daarmee gepaard gaat alles behalve leuk is. Dat wil niet zeggen dat ik soms nog wel denk ‘ach ja dat ene glaasje kan toch nog wel, zo erg was het toch allemaal niet?’ Dat is het probleem van verslaafd zijn; het stemmetje in je hoofd dat tegen je zegt dat er niks aan de hand is en het probleem bagatelliseert. Vooralsnog weet ik dat ik hier niet naar hoef te handelen.
Ik voel me een dankbaar mens dat ik de afgelopen jaren mijn persoonlijke ervaringen heb mogen delen met de lezers van Jan. In het begin was het even zoeken welke invalshoek ik koos. Voor mij is het toch een heel gevoelig onderwerp. Soms gebruikte ik wat zelfspot, voor mijn gevoel is het dan wat minder gênant. Ik vond het soms spannend; wat laat ik wel zien en wat houd ik voor mezelf. Wat kan ik wel schrijven zonder dat mijn directe omgeving daar last van zou gaan krijgen. Dat was soms wel even lastig. Ik wilde vooral een bewustwording creëren en laten zien dat een alcoholverslaving iedereen kan overkomen. Vaak denken we bij alcoholverslaving aan een oudere man die ergens met een rode Dirk tas onder de brug zit. Niks is minder waar, het kan iedereen overkomen; van hoogopgeleid tot laagopgeleid van rijk tot arm. Wat ik wilde meegeven is dat, ongeacht je situatie, je altijd weer de regie kan terug pakken. Aan het einde van mijn drank carrière was mijn situatie echt uitzichtloos en het lukte me niet om de regie weer te pakken. Mensen om me heen hadden dat niet of nauwelijks in de gaten. Hulp vragen vond ik ingewikkeld, soort van zwaktebod. Dat wilde ik ook doorbreken, want hulp vragen is juist dapper, je hoeft dit probleem niet alleen op te lossen. Het is wel belangrijk dat je echt intrinsiek gemotiveerd bent en bereid bent om hulp te aanvaarden. Bij mij duurde dat wel even voordat ik daar het nut van inzag. Het soort hulp moet ook bij je passen.
Ik wilde met het schrijven van deze blogs ook het taboe doorbreken als het gaat over de perfecte moeder. Dat ben ik natuurlijk niet geweest in de tijd dat ik dronk, dat toegeven voelde als falen. Daar heb ik veel last van gehad en ook een aantal blogs over geschreven. Tien minuten gesprekken op school van je kind vergeten omdat je teveel hebt gedronken of je kind bij de crèche niet meekrijgen omdat je naar alcohol ruikt. Over dat soort gebeurtenissen, kan ik me nog schuldig over voelen. Ik ben blij dat ik een tweede kans heb gekregen en dat ik het nu nuchter beter doe.
En dan altijd de vraag, ‘hoe leuk is je leven dan nog als je helemaal geen alcohol meer gaat drinken?’ ‘Dat is toch mega saai?’ Nou nee echt niet, voor mij is er alleen maar winst; ik verkeer niet in een schemergebied, ik vlucht niet meer, ik kom mijn afspraken na, ik heb geen kater meer, ik hoef niet in paniek te raken als ik niet meer weet hoe mijn avond is verlopen. Kortom ik sta in contact met mezelf, voel me een stuk blijer en het leven gaat niet aan mij voorbij, ik bepaal zelf de koers!
Dank alle lieve Jan collega’s voor het vertrouwen dat jullie in mij hebben gesteld en jullie lieve lezeressen.
